Heenreis

Zoooo daar gingen we dan! Na het afscheid waarbij onze mama’s toch wel enigszins emotioneel werden, werd het toch echt tijd om te gaan. Maar het afscheid viel ons ook zwaar.. Hoe gaan wij het 6 maanden overleven zonder Hotel Mama en Pinpas Papa? Hoe hebben jullie ons ooit kunnen laten gaan…?! (grapje, wij redden ons wel!)
Als twee zekere Hennies zaten we zo ongeveer 1,5 uur te vroeg bij de gate. Gelukkig hadden we nog de boterhammetjes van Hotel Mama meegekregen die we hier lekker even konden opsmikkelen. De spanning voor het vliegen zat er al lekker in. Deze kwam vooral vanuit Anouk, dit arme kind heeft namelijk vliegangst. Gelukkig had ze haar Rescue Spray bij zich. Voor de mensen die niet weten wat dit is: dit is pure alcohol wat je op je tong spuit en waar je rustig van wordt. Alleen was mevrouw Mettler eventjes vergeten te vertellen dat ze er niet alleen rustig van wordt, maar ook stront irritant.
Maar Anouk had geluk hoor, ze had Tessa aan haar zijde! Waar ze dus precies niks aan had… Mevrouw Sluijs was zelf high door de Ibu’s, aspirine en paracetamol fabriek in haar lichaam.
Gelukkig ging de eerste vlucht goed volgens Tessa althans, Anouk vond het wel oke gaan. Maar goed Tessa was zo high dat ze alles goed vond.
Op Heathrow aangekomen moesten we ons nog 5 uur gaan vermaken.. hiervoor hadden we gelukkig meteen een ingeving: ETEN! Na 2 kilo te zijn aangekomen gingen we opzoek naar de gate. Bij de gate aangekomen stond de airbus A380 al op ons te wachten. Door Tess ook wel ‘De Dubbeldekkert’ genoemd. Het boarden verliep nog volgens plan, maar als snel kwam de eerste Tess en Nouk actie al om de hoek kijken.. Onze trolleys paste niet in het handbagage vak, hier kunnen we een lang verhaal over vertellen, maar in het kort: PANIEK.
Na hier 5 minuten om gelachen te hebben brak bij Tessa de paniek echt uit. (We vermoeden dat dit ook te maken had met de combinatie van begrafenis/Efteling muziek waarvan we dachten dat deze bedoeld was als achtergrond muziek, maar die gewoon op standje hardcore stond.) Ze besloot een stewardess aan haar mouw te trekken voor hulp. Ondertussen had Anouk met lomp geweld haar trolley al in een vak gefrommeld. Na een aantal rondjes door die koelkast van een dubbeldekkert, had Mevrouw ook eindelijk een plekje gevonden waar haar trolley in paste. Tijd voor ontspanning dus!
En die was er hoor, na 1 minuut had Tessa Magic Mike XXL al gevonden op het vliegtuig-tv’tje. Anouk werd hiervan meteen wat rustiger.. ofja misschien is rustig niet helemaal het juiste woord…
Magic Mike, turbulentie, vliegtuigvoedsel waar een zwerver niet eens vrolijk van zou worden en een Anouk die 13 uur lang moest plassen, maar niet durfde, is een goede samenvatting van deze laaaange vlucht.
MAAR TOEN, het moment waar we allemaal op gewacht hebben: WE ZIJN IN ZUID-AFRIKA. Onze eerste ontmoetingen met deze nieuwe cultuur verliepen alleen nog niet echt dat je zegt soepel..
De bordjes op het vliegveld zijn niet helemaal top maar om hulp vragen werd door het vliegveld-mevrouwtje ook niet echt op prijs gesteld. Nadat we, jawel, op eigen kracht de goede weg hadden gevonden, stonden we te wachten aan de balie. We horen je al denken ‘waarop moesten jullie wachten?’, we moesten wachten tot onze vriendelijke (zwarte) vriendin klaar was met het bijwerken van haar poedertje. Veel woorden werden er niet gewisseld, maaaar we konden verder.
Op Johannesburg moesten we een re-checkin doen voor onze binnenlandse vlucht. We hadden de weg naar deze balies al gevonden, maar zaten nog even te kijken bij welke balie we precies moesten zijn. Toen kwam er een vriendelijke (zwarte) vriend, die ook werkzaam was op het vliegveld, helemaal uit zichzelf naar ons toegelopen om hulp te bieden. Super lief, maar nee bedankt. Meneer was namelijk zo vriendelijk om ons de verkeerde kant op te sturen, waardoor we bij de arrivals terecht kwamen. Noodgedwongen werden we geholpen door een andere vriendelijke (zwarte) vriend in, LET OP!, een oranje outfit, die ons natuurlijk wel even wilde helpen bij het vinden van de juiste balie. Anouk liep met de kar met koffers en hoewel ze al 5x had gezegd dat ze geen hulp wilde, kennen ze het woord: “NEE” hier blijkbaar niet. Onze vriend duwde Anouk met gepast geweld los van haar karretje en ging in de derde versnelling ervandoor. Je ziet dit vast voor je: Tessa die waggelt als een gans om hem nog enigszins bij te kunnen houden en Anouk die er vol woede en verbazing achteraan sprint.
Bij de balie aangekomen, gebeurde natuurlijk al wat je zou verwachten: Meneer wilde een vergoeding voor zijn inspanningen. Een roltrap op met een karretje was natuurlijk ontzettend vermoeiend.
Wat we wel toe moeten geven; Goede samenwerking vriendelijke vrienden! Gelukkig konden we hier alleen maar om lachen, maar zodra we vriendelijke vrienden in oranje pakjes zien, zijn wij weg de volgende keer!
We beseften vervolgens dat het nodig was om ons even op te frissen en je raadt het nooit, maar in de wc kwamen we de meest aardige Zuid-Afrikaanse tegen van de hele reis. Deze vriendin vroeg namelijk gewoon netjes of ze Anouk’s mascara mocht stelen!
Wat ons verder nog is opgevallen aan de cultuur is dat men hier tegen je praat alsof je doof/dom bent. Geluidsniveau hardcore is hier bijna fluisteren te noemen. Kijk dat ze dit bij Tessa deden, begreep Anouk nog, maar toen ook zij ook half werd weggeblazen, was iedereen de draad helemaal kwijt.
Toen we weer een beetje toonbaar waren voor de buitenwereld, Anouk zichzelf verlamde met Rescue Spray en Tessa nog een pilletje achterover had getikt, waren we klaar voor vlucht nummeroooo 3.
Ook over deze vlucht houden we het kort; eng maar overleefd.
Op het vliegveld zijn we opgehaald door een busje van het stage bedrijf en zijn we bij onze verblijfplaats voor de komende 6 maanden afgezet. Dit was wel een beetje wennen, want ze rijden hier links.. Anouk is blij dat Tessa haar rijbewijs niet heeft meegenomen, want zij kent het verschil tussen links en rechts nog niet!
Na een korte rondleiding door het huis, het huis van de buren en onze nieuwe woonplaats zijn we maximaal gaan chillen.
We hebben nu nog niet het gevoel dat we in Zuid-Afrika zitten maar als we morgen de Townships gaan bezoeken gaat hier vast verandering in komen.

Nog een kleine mededeling ter afsluiting: Marshall Road 27, Humewood, Port-Elizabeth is DE plek om al je liefde naartoe te sturen.

We missen jullie nu al!!
Dikke kussen Tess en Nouk